Shut up you iDiot

بستنی خورهای تبعیدی روزگار ما آنهایی بودند که دقیقه را غنیمت می شمردند برای ساختن یک خاطره بالای ارتفاعات اصفهان بعد از چند کیلومتر پیاده روی بامدادی با فاز تغییر کلیشه هایی که سراسر دنیایمان را فرا گرفته بود و تضاد را از خود شروع می کردند و توی دهان امت می زدند با آوازهای غیرانقلابی و دست های دستکش پوش کارگران شهرداری که مدام بهم می خوردند از تشویق نیروهای امنیتی که چند صد متر آنطرف تر می توانستند کمین کرده باشند برای کور و کران آن روزها. یک وفتهایی هم که دلمان برای خودمان تنگ میشد شانه به شانه همدیگر می ساییدیم بدور از کانسپت همجنس گرایی که اگر دلت خواست گریه هم بکن، هیچکس این بالا نیست که صدات را بشنود!